Napakasaya ang pakiramdam kapag ang kapatawaran sa kasalanan ay natatamo ng taong umaamin at nagsisisi sa nagawang kasalanan

Kakaiba ang Psalm chapter 32 sa ibang awit na isinulat ni Haring David. Ang kaibahan ay dahil itinuro ni David ang pagiging mapalad ng isang tao na napatawad na sa kanyang pagkakasala. Si David ay naging mapalad dahil umamin siya sa kanyang pagkakasala sa Diyos. Hindi niya ito inilihim, bagkus, siya’y umamin. Naranasan niya ang kabigatan ng pagkimkim ng kasalanan. Tunay na hindi ito mainam na klase ng pamumuhay. 

Ang pakiramdam ng taong mapalad dahil pinatawad ng Diyos ay kabaligtaran ng pakiramdam ng taong hindi umaamin ng kanyang pagkakasala. Iba ang saya na dulot ng pag-amin ng pagkakasala sa Diyos. Talo nito ang dalamhati at kawalan ng kapayapaan dahil nagmamalaki sa Diyos kahit makasalanan. Kailangan natin bilang tao na makaranas ng pagpapala ng kapatawaran ng Diyos. Nagkakaroon tayo ng lakas sa kalooban kapag maayos ang ating relasyon sa Diyos. Nae-enjoy natin ang paglapit at pananalangin sa Diyos. Nagkakaroon din tayo ng maayos na pakikitungo sa kapwa dahil sigurado natin na ayos tayo sa harapan ng Diyos. Kaya din tayong ipagtanggol ng Diyos dahil maayos tayo sa Kanya. Higit sa lahat, mas ramdam natin ang presensya ng Diyos sa ating buhay.

Mamuhay tayo sa pagpapala ng pagpapatawad ng Diyos. Umamin at huwag itanggi ang anumang kasalanan natin sa Diyos. Sigurado ang kalungkutan sa kalooban ng taong nagkakasala at namumuhay sa kasalanan. Kaya dumating lagi tayo sa punto ng buhay natin na hindi natin pagkakaitan ang ating sarili ng saya at kapayapaan na dulot ng pagiging mapalad – ang pagiging mapalad dahil tayo’y pinatawad ng Diyos. Ang Diyos ay nagpapatawad sa umaamin ng may pagpapakumbaba sa Kanya.

1. Ano ang ibig sabihin ng namumuhay sa kasalanan?

2. Bakit may kaakibat na kabiguan o kawalan ng direksyon sa buhay ang pamumuhay sa kasalanan?

3. Papaano mararanasan ng tao ang pagiging mapalad dahil pinatawad ng Diyos?