Ang makilala ang Diyos ay ang manalangin ng may kapakumbabaan at may kasiguraduhan.

Dumating sa punto ng buhay ni Moises na alam niya ang kanyang ipinapanalangin … at sigurado siya sa kanyang ipinapanalangin. Mababasa sa talata na may pagsamo o panalangin si Moises kay Yahweh. Mapapansin na ang kanyang panalangin ay nakabase sa kanyang pagkakailala sa Diyos. Kilala niya ang Diyos higit pa sa kaninuman. Si Moises ay may lakas ng loob na iparating sa Diyos kung ano ang kanyang panalangain ayon sa kanyang pagkakakilala sa Diyos. Kilala niya na si Yahweh ay “...hindi madaling magalit, mahabagin at handang magpatawad”. At alam din niya na ang Diyos ay “hindi niya ipinagwawalang-bahala ang kasamaan”. Kaya ang kanyang panalangin ay may kapakumbabaan at may kasiguraduhan. Ito ay napakahalagang katotohanan.

Sa ating pkikipagrelasyon sa Diyos, mahalaga na may kapakumbabaan at may kasiguraduhan. Mali ang panalangin na may kasiguraduhan pero may kayabangan. Ito ay ‘false hope prayer’. Mali din naman na may kapakumbabaan pero walang kasigurauhan. Ito naman ay ‘desperation prayer’. Ang dalawang klase ng panalangin na ito ay malamang na hindi pakinggan ng Diyos. O kaya naman ay panghihinayangan ng Diyos. Sayang na mga panalangin.

Tayo ay dapat na manalangin ng may lumalagong pagkilala kung sino ba talaga ang Diyos. Kilalanin natin siya na Diyos na “...hindi madaling magalit, mahabagin at handang magpatawad”. At Siya rin ay Diyos na “hindi niya ipinagwawalang-bahala ang kasamaan”. Paninwalaan nating mabuti ang katotohanan na ito. Siguradong hindi masasayang ang panalangin mo.

1. Dumating na ba sa punto ng buhay mo na di ka sigurado sa panalangin mo? Bakit?

2. Bakit sa iyong palagay ay naaabuso ng tao ang kabutihan ng Diyos?

3. Paano mas magiging maka-Biblia ang pagkakilala ng tao kung sino ba talaga ang Diyos?