Ang ating mga puso ay parang lupa na naghihintay sa mga binhi ng karunungan at katotohanan sa mga pundasyon ng buhay. Binigyan tayo ng ating Panginoong Hesus ng walang hanggang aral sa Mateo 13:12, na hinahamon tayong saliksikin ang ating sarili at isaalang-alang ang kaisipan kung saan tinatanggap natin ang Kanyang mga turo.

Ang talatang ito ay nagsisimula sa isang pangako. Ang ating mga puso ay nagiging matabang lupa habang tayo ay aktibong nakikinig sa mga turo ng ating Panginoong Hesus, inuunawa at isapuso ang Kanyang mga katotohanan. Ang ating bukas na mga puso ay nagbubunga ng saganang kaalaman at pananaw, tulad ng isang maayos na hardin na nagbubunga ng masaganang ani.

Ibinubuhos ng Diyos ang Kanyang karunungan sa ating buhay habang ninanais nating matuto at umunlad sa katotohanan ng kanyang salita. Kung naglalaan tayo ng oras  Kanyang Salita, 

mas darami ang ating kaalaman. Ang paglalaan ng oras sa pagbabasa ng salita ng Diyos ay hindi kailanman walang kabuluhan; nagbubukas ito ng mga pintuan sa espirituwal na pag-unlad, at ang ating mga kaluluwa ay nagiging mga imbakan ng mga banal na katotohanan.

Sa kabilang banda, ang mga bumabalewala sa mga turo ng ating Panginnon ay nahaharap sa isang malupit na katotohanan. Idinagdag niya na kung ang mga tao ay hindi sumusunod sa katotohanan, kahit na ang kanilang limitadong pag-unawa ay mawawala.

Kung hindi tayo susunod sa salita ng Diyos, ang lumiliit na liwanag ng pang-unawa ay maaaring maglaho sa kadiliman. Ang isang pusong hindi pinahahalagahan ang mga katotohanan ng Diyos ay madaling kapitan ng pagguho ng pananampalataya at karunungan.

1. Ang puso ko ba ay mahahalintulad na sa matabang lupa?

2. Aktibo ba tayong naghahangad na makinig at matuto sa salita ng Diyos?

3. Nanganganib ba tayong hayaan ang mga hindi mabibiling katotohanan na ating natanggap na mawala dahil sa kapabayaan?