Kultura ng kalangitan ang paghahandog kay Yahweh. Dapat maging likas sa mga anak ng Diyos ang pag-aalay kay Kristo.

Nakita at narinig ni Juan ang kaganapan ng pagsamba sa presensya ng Diyos. Present ang lahat para sumasamba. Milyun-milyon ang mga anghel at may iba pang nilalang. Napakainam pagmasdan ang kaganapang ito ng pagsamba. Ito ay sama-samang pagsamba at paghanga sa Diyos. Sila’y mga nakapaligid sa trono ng Diyos. Ang awit nila ay malalakas na alay lamang kay Hesu-Kristo. Walang katulad ang pagsamba at pag aalay.

Ang gandang pagmasdan ang sama-samang pagsamba. Hindi lang dahil sa attendance o religious activities kundi ang taos-pusong pagkikiisa ng mga anak ng Diyos. Ang gawi ay dahil sa pagsunod at pagmamahal natin sa Diyos. Ang pag-aalay ay bukal lalo kung ang Diyos mismo ang sentro ng puso't isipan. Ito’y isang kagalakan dahil sa tapat at malalim na relasyon sa Diyos. Hindi natin maiwasan ang problema sa panahon na tayo ay sasamba't magaalay. Maraming hadlang upang makadalo tayo. Ngunit sa bago at makadiyos na pananaw, ang pagsamba natin ay hindi na ‘optional’ kungi ‘relational’.

Huwag kaligtaan ang pagsamba. Sayang ipagpalit ang panahon na wala tayo sa presensya ng Diyos. Ugaliing makadalo sa pagsamba lalo pag araw ng Linggo at maging sa ibang pagtitipon. Huwag nating hayaan na ang mga personal o family event ay mas hihigit pa sa ating pagsamba sa Panginoon. Gawin natin sa lahat ng pagkakataon ay lumalago tayo, Nalalaman natin na sa ating pakipagkaisa sa Panginoon ay lumalalim ang ating relasyon at lumalago ang ating pananampalataya.

1. Ano sinasabi ng verse patungkol sa ugaling dapat taglayin pagdating sa pagsamba?

2. Alin ba ang mas importante, ang pagsamba o ang mga personal na gawain? 

3. Bakit sa panahon natin ngayon mas maraming balakid ang pagsamba't pag aalay ng tapat sa Diyos?